9. Martijn Benders

Ik begrijp best waarom Poetry International dit jaar het thema 'Sappho' heeft gekozen. Immers, bijna alleen nog oudere dames lezen nog poëzie en je kunt dan mooi een koppelverkoop doen met reisjes naar Lesbos, wat de hotelpartners van Poetry vast ook goed uitkomt. Ook begrijp ik zeer wel dat in een gerontocratie, zoals Johan Sanctorum het zo mooi noemde, men altijd teruggrijpt op enkele herkenbare punten uit de geschiedenis, zoals een oude van dage graag naar de steunbeugel of de rollator grijpt. Het ligt dan ook niet aan mijn gebrek aan begrip dat ik dit jaar eigenlijk niet van plan was te reageren - de poëzie van Sappho doet mij vrij weinig, en ik begrijp ook niet waarom in een wereld waarin zoveel interessante poëzie de vergetelheid dreigt in te raken de huidige elite haar stinkende best lijkt te doen vooral maar op veilig te spelen - of nee, ook dat begrijp ik alweer best: het is, om nogmaals Sanctorum te citeren, "in wezen het drama van de cultuur: 99% van wat zich in de bovenste regionen van de samenleving bevindt, is nefast voor het voortbestaan van de menselijke soort."


Martijn Benders debuteerde in 2009 met de bundel Karavanserai.